Ik voel me Fries; Ik ben hier geboren, mijn grootouders kwamen hier vandaan en ik voel me hier thuis. Ik fiets en wandel graag door de Zuidwesthoek, ik ben wijs met wat ik zie en mag dat graag fotograferen. Als ik om me heen kijk denk ik: dit is mijn wereld, hier leef ik. Met mooi weer zit ik graag in mijn tuin; dan denk ik wat na, ik geniet van de rust en de ruimte, de schone lucht. Ik zie de zwaluwen komen en ik zie ze weer gaan. Ik kan het bijna niet uitleggen, maar wat maakt mij gelukkig. Ik ben blij dat ik hier woon, dit is mijn thuis.'
Willem van der Meer is berne yn ‘e Easterein. Partner fan Agnes, heit fan 2 fammen en ek pake. Doe’t er in baan krige yn it – doe noch – Sint Antonius yn Snits, ferhúze er mei syn frou nei Blauhûs. Willem is frijwilliger by de Gerben Rypma stifting, in stifting dy’t it neilibbenskip fan de dichter en skilder beheart. Ek nimt er diel oan in Fryske boekenklub. ‘Ik kom út in arbeidersgesin en myn mem stjoerde my nei de bibliobus. As bêrn fûn ik it geweldich! Dêr ûnstie myn leafde foar taal. De Fryske taal makket my in Fries; ik praat Frysk, ik lês Frysk. Jammer genôch is it skriuwen in oar ferhaal!’ ‘Myn fak is de psychiatrie, myn wurk de ferpleegkunde. Ik fûn it altyd wichtich dat ik Frysk prate koe mei myn pasjinten. As Frysk dyn memmetaal is, dan is dat de taal dy’t it tichst by dyn hert leit, ticht by dyn emoasjes.’ ‘Yn de psychiatrie draait alles om ferbyning. Troch de Fryske taal koe ik oprjocht yn ferbyning komme mei de pasjint. Dat is ek myn eigen ûnderfining. Ik ha sels ek pasjint west en ik wie bliid as ik Frysk mei in dokter as suster prate koe. Op sokke mominten fiel ik myn sterke bân mei Fryslân.’ ‘Ik fiel my Fries; ik bin hjir berne, myn pakes en beppes kamen hjir wei en ik fiel my hjir thús. Ik mei graach fytse en strúne troch de Súdwesthoeke, ik bin wiis mei wat ik sjoch en mei dat graach fotografearje. As ik om my hinne sjoch tink ik: dit is myn wrâld, hjir mei ik wenje. Mei moai waar sit ik graach yn myn tún; dan tink ik wat nei, genietsje ik fan de rêst en de romte, de skjinne loft. Ik sjoch de sweltsjes kommen en ik sjoch se wer gean. Ik kin it hast net útlizze, mar wat makket it my gelokkich. Ik bin bliid dat ik hjir wenje, dit is myn thús.’
Willem van der Meer is geboren in Easterein. Partner van Agnes, vader van 2 dochters en tevens grootvader. Toen hij een baan kreeg in het – toen nog – Sint Anthonius in Sneek, verhuisde hij met zijn vrouw naar Blauhûs. Willem is vrijwilliger bij Stichting Gerben Rypma, een stichting die het leven van de dichter en schilder beheert. Ook neemt hij deel aan een Friese boekenclub. ‘Ik kom uit een arbeidersgezin en mijn moeder stuurde me naar de bibliobus. Als kind vond ik het geweldig! Hier kwam mijn liefde voor taal vandaan. De Friese taal maakt mij een Fries; Ik spreek Fries, ik lees Fries. Schrijven is helaas een ander verhaal!’ ‘Mijn vak is de psychiatrie, mijn werk is verpleegkunde. Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat ik met mijn patiënten Fries kon spreken. Als Fries je moedertaal is, dan is dat de taal die het dichtst bij je hart ligt, dicht bij je emoties.’ ‘In de psychiatrie draait alles om verbinding. Door de Friese taal kwam ik direct in contact met de patiënt. Dat is ook mijn eigen ervaring. Ik ben zelf ook patiënt geweest en was blij toen ik met een arts of zuster Fries kon spreken. Op zulke momenten voel ik mijn sterke band met Friesland.’ ‘Ik voel me Fries; Ik ben hier geboren, mijn grootouders kwamen hier vandaan en ik voel me hier thuis. Ik fiets en wandel graag door de Zuidwesthoek, ik ben wijs met wat ik zie en mag dat graag fotograferen. Als ik om me heen kijk denk ik: dit is mijn wereld, hier leef ik. Met mooi weer zit ik graag in mijn tuin; dan denk ik wat na, ik geniet van de rust en de ruimte, de schone lucht. Ik zie de zwaluwen komen en ik zie ze weer gaan. Ik kan het bijna niet uitleggen, maar wat maakt mij gelukkig. Ik ben blij dat ik hier woon, dit is mijn thuis.’
